| |
Νέλλη Ανδρικοπούλου
ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΕΛΑ - Une force de la nature
Ήλιος, κατάστρωμα, αεράκι… Ξαπλωμένες σε δύο σεζλογκ, δυο γηραιές κυρίες ατενίζουμε τη θάλασσα. Ηρεμία. Δεν υπάρχουνε άλλες σεζλογκ. Δεν υπάρχουνε άλλες κυρίες. Το πλοίο είναι το ένα, το γνωστό. Φορτίο του μόνον οι ζωές μας – τόσο μακριές! Το κύμα που γλιστρά έχει ήδη παρασύρει τα ογδόντα μας χρόνια – τα ογδόντα πέντε; Δεν πειράζει. Δεν φταίει κανείς. Δεν έχει σημασία, μικρές-μεγάλες αναπηρίες ξεχνιούνται κάτω απ’
τις μάλλινες κουβέρτες μας. Με τις κουβέντες. Με το να μπορείς να κουβεντιάσεις. Αυτό δεν είναι που θες, αυτό δεν είναι που θέλω; Αυτό που κάναμε πάντα.
Από πότε το κάνουμε αυτό, Ναταλία; Βάλε με νου σου απ’ το σαράντα τρία! Από την Κατοχή, απ’ τ’ ατελιέ του Τόμπρου στη Σχολή Καλών Τεχνών!.
. . Με πιάνει ανησυχία. Μια ξαφνική απορία. Μια φρικτή υποψία: Αλήθεια, πόσο γνωριζόμαστε; Πόσο ξέρουμε η μία την άλλη; Όσα ζήσαμε μαζί, όσα κάναμε, όσα είπαμε, όσα έχουμε ξεχάσει, όσα δεν μάθαμε ποτέ όλ’ αυτά τα χρόνια.
. . Ο χειμωνιάτικος ήλιος, το πέλαγος, ίσως και η ηλικία, μου τα ‘χουνε σβουρίσει όλα.
Έχω μιαν έξαλλη ανάγκη να μάθω ....
συνεχίζει
|
